W 2. połowie sierpnia 1946 r. zostało otwarte na Stołczynie czwarte wówczas kino w powojennym Szczecinie. Z artykuliku w Kurierze Szczecińskim, z 27 sierpnia, dowiadujemy się, że nazywało się ono „Apollo”, a sala kinowa, znajdująca się przy ul. Nad Odrą 28, pomieścić mogła blisko 400 osób. Seanse odbywały się trzy razy w tygodniu (piątek, sobota i niedziela). Już wtedy jednak zapowiedziano, że z chwilą uruchomienia huty, seanse będą się odbywały codziennie. Jakie filmy grano w pierwszym roku (a w zasadzie półroczu) działania kina?
Pierwszym była radziecka komedia romantyczna z 1941 r., pt. Cztery serca. Była to lekka satyra opowiadająca historię dwóch sióstr, które zakochują się. Grana była przez dwa tygodnie.
Kolejne dwa tygodnie na ekranie gościł radziecki film wojenny z 1944 roku, pt. Tęcza., który przedstawia życie w okupowanej przez nazistów wiosce na Ukrainie na początku II wojny światowej.
Następne dwa weekendy można było obejrzeć film, znów produkcji radzieckiej, pt. Za siedmioma górami. Tym razem w kurierowej rozpisce znalazła się informacja o dwóch seansach dziennie.
Tylko w jednym październikowym tygodniu był wyświetlany film polski pt. Pani minister tańczy. Musical komediowy z 1937 r., którego akcja toczy się w fikcyjnym państwie, gdzie nowym ministrem w Ministerstwie Ochrony Moralności Publicznej zostaje młoda i piękna Zuzanna. Ku przerażeniu społeczeństwa pani minister wprowadza drastyczne reformy, w tym całkowitą prohibicję.
Kolejny film, wyświetlany też tylko przez tydzień, to Szalony lotnik z 1941 r. Był to film biograficzny o lotniku Walerym Czkałowie (1904 – 1938), który ustanowił kilka rekordów lotów długodystansowych. Czkałow był także profesjonalnym pilotem testowym. Brał udział w testowaniu nowego myśliwca Polikarpov, który został zaprojektowany do walki z najnowszymi niemieckimi bojownikami. Zginął w katastrofie lotniczej podczas próbnego lotu pod Moskwą 15 grudnia 1938 r.
Krótko grany był również kolejny obraz produkcji radzieckiej: Wołga Wołga. Ta czarno-biała komedia z 1938 r. powszechnie uznawana jest za ulubiony film Józefa Stalina. Była to klasyczna musicalowa komedia. Akcja rozgrywa się na parowcu na kultowej Wołdze, gdy dwie grupy wykonawców podróżują do Moskwy, aby wystąpić w Moskiewskiej Olimpiadzie Muzycznej.
W pierwszym tygodniu listopada na ekrany kina Apollo weszła natomiast komedia muzyczna z 1934 r. pt. Świat się śmieje. Bohater, Shepherd Kostya Potekhin zostaje pomylony z międzynarodową gwiazdą muzyczną. A ponieważ zakochuje się w Anyucie , to udaje dla niej tę „gwiazdę”. W lawinie komicznych nieporozumień zostaje liderem Jazz-bandu i daje zabawny koncert w Odessie… Film w wersji pokolorowanej można obejrzeć w serwisie YouTube.
Następny w kolejności był wyświetlany film pt. Antoni Iwanowicz gniewa się. Była to kolejna radziecka komedia muzyczna, z 1941 roku, grana w stołczyńskim kinie przez dwa tygodnie.
Do końca listopada 1946 r. grany był natomiast jeszcze jeden film muzyczny produkcji radzieckiej, pt. Skrzydlaty dorożkarz z 1943 roku.
Ciekawie wyglądał natomiast grudzień 1946 r. Najpierw wyświetlano film Pojedynek, oczywiście produkcji radzieckie, jednak w niedziele została zwiększona liczba pokazów do czterech.
Z Kuriera dowiadujemy się, że na chwilę pojawiła się produkcja zachodnia, a mianowicie Ulica złoczyńców, znana też pod tytułem Komedianci. Był to francuski melodramat z 1945 r., opowiadający o życiu pięknej kurtyzany i czterech mężczyzn, którzy ją kochają.
Po nim na weekend 13-15 grudnia pojawił znowu się film radziecki pt. Górą dziewczęta. Była to (a jakże!) komedia muzyczna, z 1939 roku.
W przedświąteczny weekend kino wyświetlało film historyczny Bohaterowie pustyni z 1936 roku. To opowieść o grupie żołnierzy, eskortującej cywilów przez azjatyckie nieużytki. Kiedy grupa zostaje otoczona nad wodopojem przez bandytów, żołnierze decydują się powstrzymać ich, dopóki nie pojawią się oczekiwane posiłki.
W okresie świątecznym na ekranie kina pojawił się natomiast film pt. Chłopiec z naszego miasta. To kolejna radziecka produkcja wojenna z 1942 roku. Tytułowy „chłopiec” to młody robotnik, który wstępuje do szkoły oficerskiej. Jest zdolnym kadetem i choć nie zawsze słucha rozkazów, wyróżnia go inicjatywa i samodzielność w działaniu. Taka postawa podoba się jego przełożonym, którzy wraz z wybuchem wojny domowej w Hiszpanii decydują się wysłać go na front.
Ostatnim filmem wyświetlanym w 1946 r. była następna radziecka realizacja pt. Trzewiczki.
Podsumowując, należy stwierdzić, że stołczyńskie kino w 1946 r. oddawało zupełnie klimat ówczesnej myśli rozrywkowej. Dominowały musicale i filmy muzyczne, wszystkie niemal produkcji radzieckiej. Do kompletu pojawiały się radzieckie filmy wojenno-historyczne. Jakkolwiek nie byłoby to wszystko propagandowe, to miło musiało być móc pójść sobie w weekend do kina na Stołczynie.
Szczecin Stołczyn 
Dodaj komentarz